Wanneer het lichaam spreekt

Vandaag publiceer ik een door mij geschreven gedicht. Dit doe ik normaal gesproken niet. Het is zo intiem en spannend.

Dit is de eerste keer. Mijn scriptiebegeleider stond vandaag voor de deur. Hij heeft inhoudelijk geen commentaar op de conceptversie. Ik moet alleen een aantal schoonheidsfoutjes bijwerken. Het is fantastisch nieuws. Als alles goed gaat ben ik spoedig medisch socioloog. Ik ben daar ontzettend trots op. Mijn scriptie bevat een woord vooraf. Daarin heb ik dit gedicht verwerkt. De scriptie komt op de site van de universiteit te staan. Dan kan iedereen dit gedicht lezen. Ik geef jullie op deze plaats graag de primeur.

Als vaste gewoonte binnen mijn 30 dagen bloggen project, een woord van dankbaarheid.

Vandaag ben ik ontzettend dankbaar voor alle geweldige mensen om mij heen. De titel van mijn scriptie is ‘buigen zonder te breken’. Mijn vrienden, familie, kennissen, buren en tweeps bedank ik in de scriptie. Zij zorgen ervoor dat ik telkens weer op kan veren. Zij dragen met mij dat wat ingewikkeld is, ze helpen buigzaam te zijn. In het bijzonder wil ik mijn moeder bedanken. Ze is een heel mooi mens en buigt, samen met mij. Al een heel leven lang.

 

 

Wanneer het lichaam spreekt

Mijn lichaam spreekt en vraagt

of ik eindelijk wil stoppen

met het gaat nog wel

wanneer ik besef

dat ze mij toebehoort

verbonden zijn

ik weer haar grenzen voel

weet wat ze geven kan

 

 

Mijn lichaam vertelt

hoeveel verdriet ze heeft

dat haar signalen

zo pijnlijk zijn

hoe graag ze me wil brengen

daar waar ik wil zijn

en hoe ze vecht

het vol te houden

 

 

Mijn lichaam huilt

wanneer ze me hoort

omdat ze weet hoe graag

ik haar vormen anders zie

omdat ze weet hoe graag

ik samen sterk wil zijn

omdat ze weet hoe graag

ik haar wil laten zien

 

 

Mijn lichaam is stil

op de momenten dat ik vraag

of ze me daar kan brengen

waar mijn vrije geest wil gaan

als ik haar vraag te dansen

eindeloos onvermoeid

en we samen weten

dat het niet gaat

 

 

Ik vertel mijn lichaam

dat ik zo trots ben

op wie ze kan zijn

waar ze me brengt

door haar spreken kan

door haar stralen kan

door haar strelen kan

door haar mens kan zijn

 

 

Ik koester mijn lichaam

omdat ik weet

dat mijn hoop op beter

kom maar op

daar gaan we weer

nog even doorbijten

breekbaarder is

dan zij, lijf

 

 

Ik fluister haar

dat ik bang ben

als het niet meer gaat

wanneer haar signalen

de pijnen

groter zijn

dan alle krachten

van mijn ziel

 

 

We praten samen

over de balans

die we

telkens opnieuw zoeken

telkens opnieuw vinden

ik naar haar luister

zij mij draagt

onbreekbare synthese

 

 

Dan kan ik dansen

met mijn ziel

dan kan ik vliegen

met mijn geest

dan vertrouw ik haar

en zij mij

dan zijn grenzen stof

voorbij