Vandaag publiceer ik een door mij geschreven gedicht. Dit doe ik normaal gesproken niet. Het is zo intiem en spannend.
Dit is de eerste keer. Mijn scriptiebegeleider stond vandaag voor de deur. Hij heeft inhoudelijk geen commentaar op de conceptversie. Ik moet alleen een aantal schoonheidsfoutjes bijwerken. Het is fantastisch nieuws. Als alles goed gaat ben ik spoedig medisch socioloog. Ik ben daar ontzettend trots op. Mijn scriptie bevat een woord vooraf. Daarin heb ik dit gedicht verwerkt. De scriptie komt op de site van de universiteit te staan. Dan kan iedereen dit gedicht lezen. Ik geef jullie op deze plaats graag de primeur.
Als vaste gewoonte binnen mijn 30 dagen bloggen project, een woord van dankbaarheid.
Vandaag ben ik ontzettend dankbaar voor alle geweldige mensen om mij heen. De titel van mijn scriptie is ‘buigen zonder te breken’. Mijn vrienden, familie, kennissen, buren en tweeps bedank ik in de scriptie. Zij zorgen ervoor dat ik telkens weer op kan veren. Zij dragen met mij dat wat ingewikkeld is, ze helpen buigzaam te zijn. In het bijzonder wil ik mijn moeder bedanken. Ze is een heel mooi mens en buigt, samen met mij. Al een heel leven lang.
Wanneer het lichaam spreekt
Mijn lichaam spreekt en vraagt
of ik eindelijk wil stoppen
met het gaat nog wel
wanneer ik besef
dat ze mij toebehoort
verbonden zijn
ik weer haar grenzen voel
weet wat ze geven kan
Mijn lichaam vertelt
hoeveel verdriet ze heeft
dat haar signalen
zo pijnlijk zijn
hoe graag ze me wil brengen
daar waar ik wil zijn
en hoe ze vecht
het vol te houden
Mijn lichaam huilt
wanneer ze me hoort
omdat ze weet hoe graag
ik haar vormen anders zie
omdat ze weet hoe graag
ik samen sterk wil zijn
omdat ze weet hoe graag
ik haar wil laten zien
Mijn lichaam is stil
op de momenten dat ik vraag
of ze me daar kan brengen
waar mijn vrije geest wil gaan
als ik haar vraag te dansen
eindeloos onvermoeid
en we samen weten
dat het niet gaat
Ik vertel mijn lichaam
dat ik zo trots ben
op wie ze kan zijn
waar ze me brengt
door haar spreken kan
door haar stralen kan
door haar strelen kan
door haar mens kan zijn
Ik koester mijn lichaam
omdat ik weet
dat mijn hoop op beter
kom maar op
daar gaan we weer
nog even doorbijten
breekbaarder is
dan zij, lijf
Ik fluister haar
dat ik bang ben
als het niet meer gaat
wanneer haar signalen
de pijnen
groter zijn
dan alle krachten
van mijn ziel
We praten samen
over de balans
die we
telkens opnieuw zoeken
telkens opnieuw vinden
ik naar haar luister
zij mij draagt
onbreekbare synthese
Dan kan ik dansen
met mijn ziel
dan kan ik vliegen
met mijn geest
dan vertrouw ik haar
en zij mij
dan zijn grenzen stof
voorbij