Gisteravond had ik een uitgebreid gesprek met een vriend over samenwerken en vastigheid. Een handtekening zetten onder een project dat langere tijd loopt, een contract met een baas afsluiten, een langdurige relatie aangaan. Allemaal voorbeelden van een besluit niet alleen te opereren.
Mensen met een ziekte of aandoening hebben vaak geknokt voor hun positie in de maatschappij. De volwaardige plek is niet zomaar bereikt. Doorzettingsvermogen, een sterke wil, eigenheid en geestkracht zijn vaak de aanjager van dit ‘succes’.
Goede ondersteuning en hulpbronnen zijn van essentieel belang om tot vervulling te komen, tot resultaat. Echter wij zijn het zelf die hulpbronnen aannemen, accepteren en toelaten om goede daden in ons leven te verrichten. Zoals ook wijzelf kunnen kiezen een hulpbron te zijn in het leven van een ander, in onze omgeving of op het werk. Dit is niet uniek voor mensen met een min of meer zichtbare beperking. Beperkingen hebben wij allemaal, zoals wij ook allen hulpbronnen nodig hebben.
Samenwerken vind ik fantastisch. Ik las onlangs de uitspraak: ‘Alleen ga je hard, samen kom je verder’. Ik geloof daarin, mits de samenwerking gedragen wordt door individuele kracht.
Voor mijzelf geldt dat ik soms alleen moet zijn. Dan ga ik met mijzelf in beraad en mijmer om tot inspiratie te komen. In die stilte komen alle gebeurtenissen, herinneringen, vaardigheden en inspiratie bij elkaar. En niet te vergeten kennis, als element dat voedt en vaak een helder licht doet schijnen.
Die tijd alleen neem ik, ik kan niet zonder. Daarin lijkt het werken soms stil te staan, maar niets is minder waar. Ik verzamel alles wat ik in mij heb om vervolgens in gezelschap te laten zien wat ik kan, of om de juiste woorden aan het papier toe te vertrouwen.
De momenten op de werkplek, omringd door collegae, zijn dan hele effectieve uren. Ik voel mij dan vaak opbloeien en stralen. Mijn collega zegt regelmatig: ‘je uiteindelijke prestatie is twee keer de uren dat je hier aanwezig bent waard’. Ik vind dat een groot compliment en het is een bevestiging van wat ik van binnen ook ervaar.
Het kan spannend zijn om met mijn eigen unieke ik en mijn eigen manier van werken vastigheid aan te gaan. Soms voel ik angst en spoken er vragen door mijn hoofd: kan ik dit wel, wil ik dit wel? Ik heb het idee dat in mijn situatie de aandoening OI daar een zekere rol in speelt. Gelukkig hebben positieve ervaringen ontzettend veel vertrouwen gegeven.
Kan ik continuïteit waarborgen? Misschien niet altijd, ik kan wel heel goed continuïteit organiseren en zal er alles aan doen te leveren wat ik beloof. De resultaten die ik in het verleden heb gehaald, bieden vertrouwen en perspectief voor de toekomst.
Kan ik de onbegrensde creativiteit, inspiratie en eigenheid die ik ervaar kwijt in wat ontstaat door samenwerking en vastigheid? Misschien maar een deel van wat ik zou willen. Misschien maar een deel van de ‘schoonheid’ die ik in mijzelf ervaar.
Maar zijn al die capaciteiten en kwaliteiten van mensen die samenwerken niet meer waard dan een element van mijzelf? Ja, durf ik vandaag te zeggen. Wanneer mijn eigen ik in die samenwerking kan blijven bestaan, ook al moet ik daarvoor een deel van mijn ‘wil’ opgeven. Wanneer ik mij op een eigen manier kan blijven voeden en daar hopelijk mijn samenwerkingspartner ook mee voed. Wanneer ik de inspiratie van anderen kan ontvangen.
Dan kunnen wij ons volgens mij allemaal herkennen in wat wij ontwikkelen, in het resultaat. Dan zeg ik ja. Samenwerking en vastigheid zullen dan voor een nog grotere schoonheid zorgen. De combinatie van ieder zijn eigenheid, inspiratie en kennis brengt het geheel op een hoger plan. Ik teken ervoor.
Vandaag ben ik dankbaar voor alle hulpbronnen en ondersteuning die ik heb. Deze mensen en voorzieningen zorgen ervoor dat ik het beste uit mijzelf naar boven kan halen. De afgelopen periode heb ik concrete plannen geventileerd om voor mijzelf te beginnen, een eigen onderneming te starten. Om vervolgens een bruisende samenwerking aan te gaan. Ik kijk er vol vertrouwen naar uit.