Maarten Luther zei over taal: ‘Woorden zijn als kinderen. Hoe meer aandacht je eraan besteedt, hoe meer ze vragen’.
Ik herken dat. Wanneer ik het juiste woord wil gebruiken, echt aandacht aan het schrijven van een woord geef, ervaar ik dat ik in een ruimer perspectief raak. Waardoor ik nog verder nadenk over de betekenis.
Ik geniet daarvan. Ik kan blij worden van een mijmering over de keuze van een woord. Dat aftasten is een meditatieve ervaring.
Niet iedereen kan zich in dat gegeven herkennen. Dat ik dit blog schrijf komt onder andere door het woord mijmering. Gisteren startte ik mijn blog met een zin, waarin het woord mijmeren voorkomt. Mijn zwager vond mijn blog inhoudelijk heel sterk, maar voelde zich niet aangetrokken vanwege mijn taalgebruik. Mijmeren is bijvoorbeeld zo’n woord dat bij hem niet resoneert.
Wanneer je mijn blog van gisteren leest, dat feitelijk over één woord gaat, kan je opmerken dat ik heel even over ga op een andere toon. Ik stap in de wereld van all-inclusive resorts. Daar werd mijn zwager gegrepen, hij zag de gasten zitten.
Verder krijg hij geen beeld bij mijn verhaal. Slechts bij het woord billijk, wat hij associeerde met een bil. Ik vertaal die associatie als een ‘aanvaardbare’ blote kont. We kunnen ons afvragen hoe Freud dit geheel zou interpreteren.
Ik ben mij bewust van de verscheidenheid van tonen in de taal. Mijn gemoed en inspiratie leiden mij vaak tot een bepaalde intonatie. Natuurlijk kan ik mij ook aanpassen op mijn publiek. Mijn 30 dagen schrijven project laat jullie lezers ietwat kennismaken met mijn belevingswereld. Zo divers als die is, net als de taal die ik gebruik.
De mogelijkheden van taal vind ik fantastisch. Vanuit welke situatie dan ook, ik kan de wereld bereiken. Ik ben dankbaar voor het vrijuit spreken en zal wat vaker inzetten op de poepende duif. Op de woordkunst, zwager!
Trouwens, over Freud gesproken. Ik geef jullie vandaag graag een filmtip mee: A dangerous method. Een prachtige film over Jung en Freud.