Op veler verzoek in het kader van de uitzending van Het Vermoeden op 13 mei jl. (11:30, NL 2) – plaats ik hieronder het door mij geschreven gedicht, dat ik daarin voordraag.
De uitzending gemist? Kijk op
http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/123835/Het_Vermoeden.html
Zie ook: http://www.luxmagazine.nl/vermoedenUitzending.aspx?lIntEntityId=1640
Wanneer het lichaam spreekt
Mijn lichaam spreekt en vraagt
of ik eindelijk wil stoppen
met het gaat nog wel
wanneer ik besef
dat ze mij toebehoort
verbonden zijn
ik weer haar grenzen voel
weet wat ze geven kan
Mijn lichaam vertelt
hoeveel verdriet ze heeft
dat haar signalen
zo pijnlijk zijn
hoe graag ze me wil brengen
daar waar ik wil zijn
en hoe ze vecht
het vol te houden
Mijn lichaam huilt
wanneer ze me hoort
omdat ze weet hoe graag
ik haar vormen anders zie
omdat ze weet hoe graag
ik samen sterk wil zijn
omdat ze weet hoe graag
ik haar wil laten zien
Mijn lichaam is stil
op de momenten dat ik vraag
of ze me daar kan brengen
waar mijn vrije geest wil gaan
als ik haar vraag te dansen
eindeloos onvermoeid
en we samen weten
dat het niet gaat
Ik vertel mijn lichaam
dat ik zo trots ben
op wie ze kan zijn
waar ze me brengt
door haar spreken kan
door haar stralen kan
door haar strelen kan
door haar mens kan zijn
Ik koester mijn lichaam
omdat ik weet
dat mijn hoop op beter
kom maar op
daar gaan we weer
nog even doorbijten
breekbaarder is
dan zij, lijf
Ik fluister haar
dat ik bang ben
als het niet meer gaat
wanneer haar signalen
de pijnen
groter zijn
dan alle krachten
van mijn ziel
We praten samen
over de balans
die we
telkens opnieuw zoeken
telkens opnieuw vinden
ik naar haar luister
zij mij draagt
onbreekbare synthese
Dan kan ik dansen
met mijn ziel
dan kan ik vliegen
met mijn geest
dan vertrouw ik haar
en zij mij
dan zijn grenzen stof
voorbij