Ik was vanavond moe en ging op tijd een film kijken. Het werd: Extremely Loud And Incredibly Close.
Een bijzonder verhaal over een buitengewoon en dapper kind. Ik moest denken aan alle kinderen die ik heb ontmoet in revalidatiecentra. Kinderen die ik boekjes kon voorlezen, eten kon geven en grapjes voor kon maken. Kinderen wiens tranen ik kon drogen, wiens lach ik kon vangen. Handen die vastgehouden wilden worden. Jongeren die mij schreven: zonder jou had ik het hier niet gered. En ik terugschreef: zonder jullie allemaal ik ook niet.
Wanneer je afscheid nam van de jongerengroep schreven alle kinderen, jongeren en verpleging iets in je boekje. Een speciaal boekje vol verhalen van mensen die voor korte of langere tijd deel waren van de speciale gemeenschap in het centrum. Mijn boekje is vol, omdat ik bijna negen maanden klinisch opgenomen was. Geen van de ontmoetingen zal ik ooit vergeten.
Vandaag deel ik een tekst die mijn Eerst Verantwoordelijke Verpleegkundige Paul voor mij opschreef. De tekst past ook goed bij de boodschap van jongetje Oskar in de eerder genoemde film.
Ik was destijds, 13 jaar geleden, één van de eerste mensen die handelde in illegaal gebrande cd’s en hij schreef dan ook bij de tekst: een aanrader om illegaal te branden. Ik zou zeggen: doen.
Het is een tekst van de groep ‘Talk talk’, van de cd Colour of Spring.
Life’s what you make it.
Life’s what you make it,
Can’t create it.
Yesterday, favourite,
don’t you hate it.
Life’s what you make it,
Don’t backdate it,
Don’t try to shade it,
Beauty is naked.
Life is what you make it,
Can’t escape it.
Life is what you make it,
Celebrate it,
Anticipate it,
Yesterday’s faded.
Nothing can change it,
Life’s what you make it.
Ik ben alle kinderen dankbaar, die een verschil konden maken. En voor alle kracht dat verschil te zien.