Doe een wens!

Vandaag zag ik weer een paar tweets voorbij komen van de @MakeAWishNL

 

Vroeger hadden ze de naam ‘Doe een wens stichting’.

 

Een fantastische organisatie die nog veel in mijn dromen voorkomt. In 1999 werd ik geopereerd. Omdat het een hele grote, ingrijpende, pijnlijke operatie zou worden met een pittige herstelperiode, leerde ik een ontspanningstechniek aan. Wanneer er een spannende behandeling werd uitgevoerd moest ik denken aan één van mijn favoriete plaatsen op de wereld. Hoe het daar voelt, wat ik daar doe, hoe het ruikt, hoe het eruit ziet en hoe het daar klinkt. Ik wist direct welke plek dit moest gaan worden: het strand op Aruba. Ik lag aan de beademing en wanneer mijn canule werd uitgezogen, probeerde ik in de zee te dobberen. Die ervaring had ik zes jaar daarvoor meegemaakt. 

 

Toen ik twaalf jaar oud was zijn wij met het hele gezin naar het fantastische eiland Aruba geweest. Mijn kinderarts had mij opgegeven bij de ‘Doe een wens stichting’, omdat hij vond dat ik dit verdiende. Ik had fysiek een hele zware periode achter de rug en de vooruitzichten waren heel onzeker. Ik kon mijn oren niet geloven, ik mocht benoemen wat mijn diepste wens was. Ik vroeg om een weekendje weg met het hele gezin, iets met strand en zee. Mijn verwachting was dat we met het gezin naar de Wadden zouden gaan, wat mij super gaaf leek. Het werd inderdaad een eiland. Kort voor de krokusvakantie ging de telefoon. We zouden 9 dagen later met het hele gezin naar Aruba gaan!

 

Het was zo’n fantastische ervaring. Woorden lijken de intensiteit altijd tekort te doen. De zon, de zee en het strand als ultieme componenten van plezier. We hebben de zon zien ondergaan vanaf een catamaran. We hebben het eiland van boven en onder bekeken, met als transport een helikopter en een onderzeeër. We hebben een tour gemaakt met een hele grote bus voor ons alleen en een geweldige Arubaan die ons verwendde. We hadden continue de beschikking over een auto. Mijn broers riepen: ‘kijk mama, we hebben airco!’. Het was voor iedereen een feest. Dat alle leden van ons gezin erbij mochten en konden zijn gaf een extra dimensie: zij konden dit meemaken omdat ik een ziekte heb. Dat heb ik ervaren als enorme troost, ik vond dat een heel bijzonder gevoel. 

 

Alle hotels op het eiland wilden mij zien, spreken en verwennen. Teveel om vol te houden, sommige uitjes moesten we zelfs annuleren. Eén van de hoogtepunten was de avond waarop er een limousine voor kwam rijden, we naar een theater werden gebracht en samen met André van Duin een travestietenshow mee konden maken. Travestieten, voor kinderen van de boerderij een bijzondere happening. Mijn vader mocht Tina Turner omhelzen, één van zijn grootste dromen! Of wat dacht je van een fax ontvangen op het bureau van één van onze kamers in het Penthouse ‘The Royal Suite’ en lezen dat ik vanaf het balkon naar beneden moet kijken. Daar stond een band, op het strand, voor mij te spelen. Ik was jarig en ‘Happy birthday’ galmde over de Carribean.

 

Nog steeds, wanneer ik een nare behandeling moet ondergaan of veel pijn heb, droom ik weg naar die dagen, die zon, dat strand, die zee. Mijn vervulde wens gaat levenslang met mij mee. Ik ben de ‘Make-A-Wish-NL’ daar heel erg dankbaar voor. De stichting draait volledig op giften en mijn hele wensvervulling is mogelijk gemaakt door vrijwilligers. Steun deze stichting!

Vandaag heb ik mijn afstudeerfeest geboekt: in een strandtent. Hoe kan het ook anders!