Wat een heerlijke, vreugde betonende, zondag. De helderblauwe hemel waaronder transparante wolken zich vol vertrouwen laten meeslepen door de wind. De muziek die tot mij komt en mijn innerlijk ten dans vraagt. De stralende kinderen die op één wiel balans behouden.

Jaren geleden kwam een edel gedicht van Remco Campert op mijn pad. Een gedicht gevuld met overgave, vreugde en moed. Ik las het op een weblog, omarmde het en kon het nooit meer terug vinden.

Onlangs ontmoette ik de vrouw die ‘Gaan’ destijds in haar schrijven verwerkte en het mij opnieuw heeft aangereikt. Ik ben haar evenzo dankbaar voor het onbevangen treffen en de durf die ik met haar heb kunnen delven.

Gaan

Ik zal gaan
O met genoegen zal ik gaan
met diepe vreugde en trompetgeschal
ik zal gaan

Als jij roept zal ik gaan
mijn werk mijn eten en mijn handen
zal ik laten staan
als jij roept zal ik gaan

Als jij roept in de morgen
in de middag in de avond
in mijn dromen in mijn waken
als jij roept zal ik gaan

Ik zal gaan
al breken ze mijn benen
al moet ik kreupel gaan
engelen binden dan mijn wagen
vleugels aan

Ik zal gaan