Wat mij betreft heeft twitter vandaag een beetje zorg nodig.
Vandaag was ik verbaasd over mijn tijdlijn. Ik ben nog nooit zo snel door de rijen berichten heen geswyped en besloot niet verder te lezen. Ik weet niet hoe het komt dat ik vandaag zo schrok van een aantal tweets. Misschien ben ik er vandaag gevoelig voor. Ik besef me dat ik blij met die gevoeligheid ben. Met dat alles in mij in opstand kwam. Vandaag zet ik bewust een moraliserende pet op.
Sommige tweeps spreken via 140 tekens recht. Een mens die misdaden heeft gepleegd, om welke reden of door welke achtergrond dan ook, wordt via één keiharde zin openbaar aan de schandpaal genageld. Een P&W gast wordt na een 140 tekens tellende messcherpe analyse ontvolgt.
Soms kan collectieve verontwaardiging een eerste stap zijn naar het bouwen van een beweging om onrecht te stoppen. Wellicht moet ik de tweets die ik vandaag las beschouwen als een uitingsvorm die binnen deze definitie past.
Ik begrijp dat men verontwaardigd kan zijn over een misdaad of over een publiek figuur die de op tv de grens opzoekt. Maar moeten we via twitter ons intense ongenoegen over één mens, met naam en toenaam, uiten? Is het zinvol die verontwaardiging naar elkaar te retweeten? Mogen die boodschappen überhaupt nog verontwaardiging heten?
De tweets druisen in ieder geval tegen mijn gevoel in. Ik word misselijk van de woorden die ik lees.
Vandaag ben ik dankbaar als we een beetje beter voor twitter zorgen, door met zorg te twitteren. Ik noem dat tweetcare. Volgens mij dragen we dan bij aan een betere wereld, die zoveel zorg nodig heeft.
Ik besluit met een zin uit een dagboek van Etty Hillesum, geschreven op 23 september 1942.
‘En laten we ervan doordrongen zijn, dat ieder atoompje haat, dat wij aan deze wereld toevoegen, haar onherbergzamer maakt dan ze al is’.