Het is nacht, ik kan niet slapen en ik denk na over dit 30 dagen schrijven. Wat heb ik mijzelf aangedaan, vraag ik mij af. Hoe kan ik mijzelf dwingen om dertig dagen te schrijven? Wat maak ik het mijzelf moeilijk, wat ben ik streng voor mijzelf. Sommige mensen mailen of vragen wanneer mijn stukje van die dag online komt te staan. Een compliment, ze kijken uit naar mijn verhalen. Tegelijkertijd is het sociale druk. Zo’n idee schept verwachtingen.
Laten woorden zich dwingen geschreven te worden? Hebben we altijd toegang tot inspiratie? Gisteren las ik een tweet van @marloesjuffersma, die schitterende lichtpuntjes schrijft. Ze schreef: ik voel een blog in mij opkomen. Wellicht is dat hoe het werkt. De woorden komen tot ons, we hoeven ze niet te zoeken. Het plan te gaan schrijven legt een verhaal in de week. Een verhaal ontstaat wanneer de woorden er klaar voor zijn en alles in mij meewerkt. Het verhaal laat zichzelf dan los. Het schrijven kost dan geen moeite, het gebeurt.
Misschien zijn dat de mooiste of beste verhalen. Toch daagt dit 30 dagen schrijven plan mij uit te schrijven wanneer het niet vanzelf gaat. Wanneer de woorden er nog niet zijn. Soms verras ik mijzelf en blijken tien vingers, rustend op een toetsenbord, tot een verhaal te komen. Ze liggen dan, gedragen door de toetsen, te wachten op iets in mij dat een verhaal oppakt. Met mijn ogen dicht kijk in dan naar binnen, waar alles geleefd wordt, doorleefd wordt.
Wanneer je verplicht moet schrijven blijkt de dag met ideeën te komen, wellicht word ik daar dan in getraind en is dat een nieuw fenomeen. Wanneer ik ontevreden ben over een verhaal en het vanwege de tijdsdruk toch plaatsen moet, lees ik het later vaak nog na. Dat is het voordeel van een eigen weblog. Ik kan als perfectionist heel stiekem de schade beperken. Her en der een woordje veranderen. Totdat het zoveel mogelijk eigen voelt. De gebeurtenis, de ervaring, dat wat ik herinner, moet klinken in wat ik schrijf.
Het is een uitdaging, dit schrijven. Ook een oefening in loslaten. Ik draai mij om en hoop dat mijn geest nog even kan neerdalen in de nacht. De nacht, waarin verhalen voorbereid worden.
Ik zal dankbaar zijn, als dit toch nog een goede nachtrust wordt.